Prolog

Padał deszcz. Było zimno. Pogoda w tym dniu była taka sama od 7 lat. Mimo to postanowiłam iść na cmentarz, musiałam to zrobić.  Od 7 lat, 21 listopada, siedziałam na cmentarzu moknąc.  Porzucałam wszystko, brałam wolne w pracy, zostawiałam męża z dziećmi,  a wcześniej gdy chodziłam do szkoły,  odpuszczałam sobie lekcje po to, aby usiąść na ławce przy grobie moich bliskich i prosić Boga, by wrócili.  Szłam do kawiarni, kupowałam 3 białe róże,  potem również 3 niebieskie znicze i jechałam na obrzeża miasta, aby się wypłakać.
Mieli wypadek. Wracali z zakupów,  a ja czekałam na nich w domu. Spóźniali się. W końcu ktoś zadzwonił do drzwi. Zdziwiłam się,  bo przecież nie dzwonili by do własnego domu...
- Anna Nowak? - spytał policjant stojący przede mną.
- Tak, o co chodzi? - odezwałam się zdziwiona.
- Pani rodzice i brat mieli wypadek - zamarłam, w tamtej chwili nie oddychałam - zginęli na miejscu.  Przykro nam. Musi pani jechać z nami do pogotowia opiekuńczego. Proszę się spakować.
W tym momencie mój świat się zawalił.  Straciłam 3 osoby, które dawały mi siłę do życia,  które krzyczały, ale też pocieszały w trudnych chwilach. Jednym słowem - straciłam wszystko.
Potem już wszystko działo się bardzo szybko. Miałam 16 lat, więc ktoś musiał się mną zaopiekować. Na moje szczęście wujek i ciocia z Londynu postanowili mnie przygarnąć. Wyjechałam i... I tu zaczyna się historia, moja historia, którą chce Wam opowiedzieć,  Mam nadzieję, że zakochacie się w niej tak samo jak ja.
_____________________________________________________________

Hej! Jest prolog. Jak dla mnie nie jest zły. Cóż... mógł być lepszy. Postaram się pomyśleć nad tym co ile bd dodawać rozdziały i ogólnie nad innymi rzeczami i dam Wam znać. Rozdział pierwszy jest napisany, ale muszę go poprawić i takie tam, rozumiecie. Jeśli ktoś go przeczytał,  to BŁAGAM,  ZOSTAW KOMENTARZ. Wystarczy jedno słowo, chce wiedzieć czy mam dla kogo pisać. Jeśli możecie polecajcie mojego bloga znajomym. To chyba na tyle.
PS. Kocham Was ;*